Geçen yaz, büyük üvey oğlum uyuşturucuyla yakalandı ve hapse girdi. Telefonda konuşma fırsatı bulduk ve inanılmaz bir sohbet ettik. İkimiz de ağlıyor, birbirimizden af diliyorduk ve aramızda gerçek bir iyileşme yaşanıyordu. Onu daha küçücük bir çocukken tanıdığım günden bu yana, epey zorlu bir yolculuk oldu.

1999 yılının güneşli ama serin bir Şubat sabahıydı. Bu güzel sarışın kadın ve iki koyu saçlı küçük oğlu, gittiğim kilisenin giriş holünden içeri giriyordu. O an ruhumun derinliklerinde anlamıştım; evleneceğim kadın oydu.

O yılın Aralık ayında evlendik. Oğulları o zamanlar 2 ve 4 yaşlarındaydı. Henüz kendi çocuğum yoktu ama kısa süre sonra ailemize yeni çocuklar da katıldı.

Evliliğe başlarken çok iyimserdik. Her şey yoluna girecekti. Birbirimize aşıktık. Bütün çocuklara eşit davranmam gerektiğine dair güçlü bir inancım vardı. Benim gözümde hepimiz tek bir aileydik.

Ama çok geçmeden ilk evliliğinden kalan yaralar yüzeye çıkmaya başladı. Normal rutinler, onda ihanet korkularını tetikleyebiliyordu. Eski eşinin başka bir kadınla buluşmayı planladığı günlerde temiz kıyafetler giydiğini, tıraş olduğunu ve en iyi şekilde görünmeye çalıştığını hatırlıyordu. Bu yüzden ben de sabahları devlet dairesindeki işim için hazırlanıp giyindiğimde, acı dolu anılar ve şüpheler zaman zaman içinde kabarıyordu. Ben de ona ihanet edebilir miydim?

Bu duygusal mücadeleye gerçekten hazırlıklı değildim. Benim de bir kaçamak yaşayabileceğimi düşünmesi beni incitmiş ve öfkelendirmişti. Sanırım bu durum üvey babalığımı da etkiledi. Kendi acımın etkisiyle, oğlanları uyarırken veya hatalarını düzeltirken zaman zaman aşırı sert davranıyordum. Keşke duygularımı yönetmekte ve hem onun hem de çocukların yaşadığı acıyı anlamak için kalbimi açmakta daha başarılı olabilseydim.

Eşimin hikayesini okuyun - Karma Aile: Yaralı Olanlara Bakmak

Çok büyük bir kayıp yaşanmıştı. Aileleri parçalandığında ruhlarının büyük bir parçası sökülüp alınmıştı. Büyük üvey oğlumla arabayla bir yerlere giderken, yüzeyin altında bir sürü şey olduğunu hissedebiliyordum; özellikle de babasından kaynaklanan bir ihanete uğramışlık hissi. Ama üvey babası olarak, bu duyguyu işlemesine yardım etmenin benim görevim olmadığını düşünüyordum.

Babalarının yerini alamayacağımı biliyordum. Yanlarında olmaya, elimden gelenin en iyisini yapmaya çalıştım ama bu şeyleri babalarından almalarıyla aynı şey değil. Artık üvey çocukların, eğer mümkünse, bu şeyleri biyolojik babalarıyla da yaşamalarına yardımcı olmanın önemini anlıyorum.

Hatta bir keresinde babasının, benimle kavga etmesi için onu açıkça yönlendirdiği bir zaman bile oldu.

İlk birkaç yıl, çocuklar üç haftada bir hafta sonu babalarına giderlerdi. Çocukların teslimatını hep ben yapardım. Diğer evde onların iyiliğinin öncelik olduğuna güvenemezken onları teslim etmek zordu. Kendimi, orada neler olup bittiği hakkında tahmin yürütürken ve şüphelenirken buluyordum. Örneğin, avukatlar yapmamasını söylese de, çocukları sürekli olarak kendisiyle yaşamaları için ikna etmeye çalışırdı.

Bir keresinde, kendilerine daha uygun olması için buluşma yerini değiştirmek üzere aradılar. Ama yeni rota yüzünden altı saatten fazla araba kullandıktan ve trafikte sıkıştıktan sonra geç vardım ve onlar çoktan gitmişlerdi. "Gelmedin," dediler daha sonra. Ben de iki gün sonra, beklemedikleri bir anda altı saatlik yolculuğu tekrar yaptım. Yaşam düzenimizi baltalamalarına izin vermemeye kararlıydım.

Üvey baba olarak devreye girdiğinizde, genellikle biyolojik baba için bir tehdit haline gelirsiniz; onun yapması gerektiğini düşündüğü şeyleri yaparsınız. Öfkelerini size yansıtmaya başlayabilirler. Hatta bir keresinde babasının, benimle kavga etmesi için onu açıkça yönlendirdiği bir zaman bile oldu. Bu, üvey oğlumun karakterine tamamen aykırıydı. Olanlara baktığımda, oğlunun savunmasızlığından ve sadakatinden faydalandığını hissetmiştim.

Oğlanlar nihayet ergenliklerinin sonlarında babalarıyla yaşamak için taşındıklarında, uyuşturucu ve diğer yıkıcı davranışlara bulaşmaya başladılar. Babalarının bana bazı konularda yalan söylediğini biliyordum. İçimde kin ve öfke tutmamak gerçekten çok zordu. Yardımcı olan tek şey, dua ederek bunu bırakmaktı; babaları için bile dua ediyordum. Dua ettiğim birinden nefret etmek zordu. Ona olan öfkemin kendi ruhuma ve aileme zarar vermesine izin vermeyecektim.

Üvey oğullarım ve ben şimdi daha iyi bir durumdayız. Biraz ciddi bir iyileşme oldu. Ama hâlâ onların acıları ve öfkeleri için paratoner olduğum zamanlar oluyor. Bunu anlıyorum, bu yüzden kendime acıyarak ya da bir daha asla olmayacağını düşünerek dolaşmıyorum. Tekrar olacak; onların yolculuklarının nasıl ilerlediğini kabul etmem gerekiyor.

İlgisiz kalmak, özellikle duygusal açıdan çok daha kolay olurdu ama çocuklara olan sevgim buna izin vermedi.

Keşke bazı günleri geri alabilseydim. Keşke bazı tutumlarımı ve yaklaşımlarımı geri alabilseydim. Muhtemelen biraz daha rahatlamaya ve bu kadar şüpheci olmamaya çalışmalıydım. Ama oğlanlar için bir tutkum ve endişem vardı ve hâlâ da var. İlgisiz kalmak, özellikle duygusal açıdan çok daha kolay olurdu ama çocuklara olan sevgim buna izin vermedi. Öte yandan, müdahil olmak, bazen her şeyi en ince ayrıntısına kadar yönettiğim ve olayları çok fazla kontrol etmeye çalıştığım anlamına geliyordu. Bazı durumlarda eşime ve oğlanlara, onların kararlarına saygı duymak yerine kendi fikirlerimi dayattım.

Tüm bu duyguların, acının ve kafa karışıklığının üstesinden gelmek için bir aile olarak kaynaklardan yararlanmanın ne kadar hayati olduğunu fark ettim. Dışarıdan, tarafsız bir kişi, daha sonra pişman olmayacağınız seçimler yapmanız için olayları çözmenize gerçekten yardımcı olabilir. Üvey baba olarak kendinizi yetersiz hissediyorsanız, yalnız olmadığınızı bilin. Bu, genellikle imkansız hissettiren inanılmaz zor bir iş. Aşağıya bilgilerinizi bırakırsanız, ücretsiz ve gizli destekçilerimizden biri size cesaret vermek ve destek olmak için yakında sizinle iletişime geçecektir.

Eşimin karma ailemiz hakkındaki bakış açısını okuyun.