Geçen yaz bir arkadaşımın “artı biri” olarak bir düğüne gittim ve gelinin buketini yakaladım. Buketi masama götürdüğümdeyse, arkadaşım gereksiz bir şekilde bizim çift ya da beraber olmadığımızı söyledi. Bu bana yalnızca bir koltuğu ve davetli listesini doldurmak için orada olduğumu sertçe hatırlattı. Yakın zamanda kendi beyaz gelinliğimi giymek için umutlanmamalıydım. Biz sadece arkadaştık.

Düğünlere çoğunlukla bayılırım. Hayatımın bu döneminde, yılda birkaç kez düğüne katılıyorum. Güzel elbiseler giyip sevdiklerimle kutlama yapmak çok eğlenceli geliyor ve bir düğünün parçası olmaktan her zaman mutlu oluyorum. Ama yaşlandıkça bu durum daha da zorlaşıyor.

Bana sürekli, iyi şeylerin sabırla bekleyenlerin başına geldiği söylendi. Ancak baya uzun zamandır bekliyorum! Bir şeylerin dışında kaldığımı hissetmeye başladım: hala bekar olarak devam ettiğim için, birçok arkadaşımın evlenerek katıldığı o dünyadan dışlanmış gibiyim. Ne zaman oraya davet edileceğimi ve hatta edilip edilmeyeceğimi bile bilmiyorum. Benim için yalnız olmanın en zor kısmı bu.

Üstümü açacak kimse olmasa bile, soğuk çift kişilik yatağa girmek acı bir gerçek.

Beni yanlış anlamayın, yalnız olmanın avantajları kesinlikle var. İstediğim zaman istediğim şeyi yaptığım, film izlerken hangi filmi izleyeceğimle ilgili anlaşmak zorunda olmadığım, erkek arkadaşlarımla takılacağım zaman kimseye “ait” olmadığım ve suçluluk duymadığın için mutluyum.

Arkadaşlarımın çocuklarını tutmayı ve onlara sarılmayı çok seviyorum. Ama ne zaman “anne” diye seslenseler ve kollarımı terk etseler yalnız olduğumu yeniden hatırlıyorum. Kimse üstümü açmasa bile, soğuk çift kişilik yatağa girmek acı bir gerçek. Ciddi bir ilişkim olmasını ve küçük bir aileye sahip olmayı hem arzuluyorum hem de korkuyorum.

Online arkadaşlık sitelerini de denedim. Sosyal ve yabancılarla oldukça rahat konuşan bir insanım. Üniversitede geçirdiğim beş yılda, birçok arkadaşım eşleriyle tanışıp âşık oldular. Bir sürü çıktığım oldu, düzinelerce ve hatta daha fazla erkekle tanıştım, ancak çok azı hayatımı geçirmek istediğim türden insanlardı. Öyle olsalar bile, deneyimlerime göre bunu yapmaya uygun değillerdi, en azından benim için. Hala kendimi yalnız (belki biraz duygusal olacak ama), hatta eskisinden daha da yalnız hissediyorum: Bu mu? Sonsuza kadar yalnız mı kalacağım? Neyi yanlış yaptım?

Bir yerde bir hata yapmış olmalıyım, kalbimin en yalnız gecelerde haykırdığını duyuyorum.

Beni, beklemesine gerek kalmayan (en azından benim kadar) arkadaşlarımdan ayıran şeyin tam olarak ne olduğundan emin değilim. Ama bir yerde bir hata yapmış olmalıyım, kalbimin en yalnız gecelerde haykırdığını duyuyorum. Arkadaşlarım benden daha zayıf, tatlı veya iyi insanlar mı? Benden daha iyi seçimler mi yaptılar? Yoksa istediklerinden, hak ettiklerinden daha azına mı razı oldular? Ben mi çok seçiciyim?

Ciddi ilişkilerim de oldu, biri dışında hepsinde uzaklaşan ve ayrılan taraf ben oldum. Gelecek için sevgi ve umut vaat eden ilişkilerim olduğu zaman hep korktum. Belki de bencil ve soğuk olan bendim. Doğru olanı asla yapamamış olabilirim. Bunların cevaplarını asla bilemeyeceğim gibi geliyor.

Kendime yardımcı olamasam da zamanım azalıyor gibi hissediyorum. Çoğunlukla, etrafımın evli çiftlerle çevrili olduğunu görüyorum. Ama bu süreçte kendim hakkında birçok şey öğreniyorum. Eğer sen de yalnız hissediyorsan ve bununla ilgili sorun yaşıyorsan, lütfen aşağıya iletişim bilgilerini bırak. Gerçek ismini veya sahte bir isim kullanabilirsin, tamamen sana kalmış. Ekibimizden biri en kısa sürede seninle iletişime geçecek. Kendini yalnız hissedebilirsin, ama yalnız değilsin.