Mutluyduk, hamilelik testim pozitif çıkmıştı ve her şey mükemmeldi. Mükemmel, küçük bir aile, küçük bir kalp atışı ve küçük bir gelecek… Karnım henüz içimde büyüyen minik insanın herhangi bir kanıtını göstermemiş olsa da, parlayan yüzüm ve neşeli kalbim bu gerçeği saklayamıyordu. Her şey umut ve neşe dolu gibi capcanlıydı.

İşlerin bir anda değişebiliyor olması ne garip. Tuvalete normal bir yolculuk, bir parça kan, rutin bir ultrason ancak kalp atışını duyamamak…İçeride çırpınan minik elleri ve ayakları görmeyi beklerken duyulan sağır edici sessizlik. Kalbimiz kırılmıştı ve artık küçük birinin geleceği umuduyla dolu olmayan kalplerimiz belirsizlik ve boşlukla dolmuştu.

Çok geçmeden umduğum ve dua ettiğim bu küçük bebeğin artık rahmimde büyümediği belli oldu. Bundan sonra başıma gelen şeyse söylenildiğinden daha travmatikti. Düşük yapmış olduğum çocuğumu doğurmanın getirdiği duygusal açıdan zor ve travma yaratan bu deneyimi yaşamak zorunda kaldım. Acım hala tazeyken, “ağlama, çok da önemli değil” diyen bir takım soğuk tavırlı sağlık personeli, arkadaşlarımdan ve ailemden gelen “güçlü ol, gayet iyisin, yoluna devam et, yakında yeniden deneyebilirsin, henüz bebek bile değildi” gibi duyarsız yorumlar bana yardımcı olamadı, aksine daha da kötü olmama neden oldu.

Bir kadın ve bir eş olarak kendimi başarısız hissettim. Başkalarının da beni böyle gördüğünden emindim.

Başkalarının ve kendimin üstüme yıktığım suçluluk duygusu işleri daha da zorlaştırdı. “Ya bende bir sorun varsa?”, “Ya hiç bebek sahibi olamazsam?” gibi sorular aklımı doldurdu.

Sadece çocuğumu kaybettiğim için değil aynı zamanda geleceğimin kesinliğini kaybettiğim için de acı çekiyordum. Bir kadın ve bir eş olarak kendimi başarısız hissettim. Başkalarının da beni böyle gördüğünden emindim. Bebeğimin kaybı yaşadığım en büyük fiziksel ve duygusal acıydı. Suçluluk, yalnızlık, belirsizlik, başarısızlık ve kederin üstesinden gelmeye çalıştım.

Yeniden umut ve neşe bulmam zaman aldı ama iyileşme yolumda bana yardımcı olan bazı şeyler oldu. Kaybımı görmezden gelmeyip yas tutarak ve bebeğimi anarak acımla yüzleşmemin bana iyi geldiğini fark ettim. Aynı zamanda, kaybım hakkında konuşmanın bir lütuf haline gelebileceğini fark ettim, bu da bana benzer bir acıyla mücadele eden birçok kişiyi bulmamda yardımcı oldu. En büyük yardımım, yaşadığım boşluk ve belirsizliğe rağmen Rabbin kalbimi iyileştirebileceğini ve beni tekrar umutla doldurabileceğini fark etmem oldu.

Eğer düşük yaptıysan bu acıyla tek başına mücadele etmek olmadığını bilmeni isterim. Sağlıklı bir şekilde yas tutmak ve geleceğin hakkında umut dolu olmak için sana yardımcı olacak bir dinleyiciye ihtiyacın varsa, aşağıdaki iletişim formunu doldurman yeterli. Bu sayede mentorlarımızdan biri en kısa zamanda sana ulaşabilir. Merak etme, tamamen ücretsiz ve güvenilir. İster gerçek adını istersen de takma bir ad kullanabilirsin, tamamen sana kalmış.