2016’da, ocak ayının başlarında bana stres kaynaklı depresyon teşhisi konuldu. Hayatım tamamen durmuştu. Aileme veya işime konsantre olamıyordum. Sanki zihnim karanlık bulutlar tarafından kuşatılmış gibiydi. Yemek yemek, uyumak, konuşmak veya problem çözmek gibi basit, günlük rutinlerimi yapmak bile büyük külfet haline gelmişti.

Depresyonun korkutucu yanıysa, ne kadar sessiz ve sinsice kafama sızdığıydı. Karşılaştığım nedensiz yere yorgunluk, huzursuzluk, uykusuzluk, genel kafa karışıklığı, dalgınlık gibi semptomların depresyon belirtileri olduğu hakkında hiçbir fikrim yoktu. Hissettiğim bir diğer belirti ise, neşe ve huzurumun tamamen kaybolmasıydı.

Tek hatırladığım, ofise gitmekten yeni rolümün gerekliliklerini anlayamadığım ve bunları yerine getiremeyeceğim için nefret ettiğimdi. Korku etrafımı sarmış haldeydi. Eve döndüğümde, ailem için gelir kaynağım olan işimi kaybetmekten endişeleniyordum. Bu var olan durumu daha da kötüleştiriyordu. Gece zihnim huzursuzluk içindeyken, çoğunlukla uyanık kalıp tüm gerçek dışı senaryoları hayal ediyordum. Uykusuzluk, ertesi gün işlerin daha da kötüleşmesine sebep oluyordu. Kısır bir döngünün içindeydim.

Hissettiğim üzüntünün hiçbir çıkış yolu yoktu.

O zamanlar depresyonuma neyin sebep olduğundan tam olarak emin değildim. Ama şimdi geriye dönüp baktığım zaman, muhtemelen çok yakın olduğum amcam ve oğlunun art arda ölümü de dahil olmak üzere birçok nedenden kaynaklandığını görüyorum. Hissettiğim üzüntünün hiçbir çıkış yolu yoktu. Bir erkek, koca, baba ve ailemin tek çocuğu olarak güçlü olmalı ve ailemin iyiliği için işime geri dönmeliydim.

O sıralarda, ailemde başka sorunlar da vardı. Anneme, özellikle onun yaşında hayati tehlike oluşturabilen dang hastalığı teşhisi konmuştu. Aynı zamanda, kayınvalidem de hastaneye kaldırıldı ve iki dizine de protez takılması için ameliyat tarihi verildi. Bu da yetmezmiş gibi, yeni bir işe gireli birkaç ay olmuştu ve iyi bir performans göstermem için üzerimde çok baskı vardı.

İntihar etmeyi düşünmeye başladım ama ailemin bensiz ne yapacağına dair duyduğum endişelerden dolayı vazgeçtim. Çok sevdiğim bir kuzenimin doktor olan eşi, tıbbi yardım almamı önerdi. Durumumu daha da kötüleştiren bir ilaç kombinasyonu veren bir doktorla görüştüm. Bu kafamın daha da karışmasına neden oldu. İyileşmek yerine neden daha da kötüleşiyordum?

Yakın aile doktorumuz, daha sonra bir psikiyatriste gitmemi önerdi. Bu sefer gerçekten de birinin beni dinlendiğini hissettim. Bu doktor çok sabırlıydı ve yaşadığım, hissettiğim her şeyi anlatabiliyordum. Yavaş ama istikrarlı bir şekilde daha iyi hissetmeye başladım. Tıbbi müdahale, hem doktor hem de ben artık ihtiyacım olmadığından emin olana kadar birkaç ay daha devam etti.

Nadiren deneyimlediğim bir şey keşfettim – kabullenme.

Tam da o sıralarda, eşim spiritüel bir topluluğa dahil olmuştu ve bana sürekli onunla beraber gitmemi teklif ediyordu. İsteksizce, sırf onun gönlü olsun diye bir gün topluluğa katıldım. Dürüst olmak gerekirse, bu insanların bana nasıl yardım edebileceğini anlayamadım. Ancak birkaç kez gittikten sonra nadiren deneyimlediğim bir şey keşfettim, kabullenme. Bir grup kabul eden insan tarafından kuşatılmış olmak beni kendime geri döndürmeye başladı. Bir insan, koca ve baba olarak gerçek değerimin farkına varmamı sağladı. Şimdi, çocuklarımın ve eşimin kendi değerlerinin farkına varmalarını sağlamaya çalışıyorum.

Eğer depresyonun pençesinden kurtulamadığını hissediyorsan, bunu tek başına yaşamak zorunda olmadığını bilmeni isterim. Depresyon genellikle yalnızlığa neden olur ancak yalnızlık yaşamış olduğumuz umutsuzluk hissinden kurtulmamız için ihtiyacımız olan şeyin tam tersidir. Acımızı ve sorunlarımızı paylaşmalı ve birileriyle konuşmalıyız.

Bu site aracılığıyla, hikayeni dinlemeye ve yargılamadan desteklemeye hazır, ücretsiz ve güvenilir mentorlara ulaşabilirsin. Aşağıdaki formu iletişim bilgilerinle doldurursan, kısa bir süre içinde mentorlarımızdan biri sana ulaşacaktır. Gerçek ismini veya sahte bir isim kullanabilirsin. Tamamen sana kalmış.