Cinsel istismar ben yalnızca altı yaşındayken başladı. Ailem, babamın işi nedeniyle Libya’ya taşındı. İlk defa uçakla seyahat edeceğim için çok heyecanlıydım. Aynı zamanda yurtdışına ilk çıkışımdı, ailemizde yabancı bir ülkeye giden ilk biz olmuştuk. Yeni bir yere yerleşmeyi ve yeni arkadaşlar edinmeyi dört gözle bekliyordum.

Ama tüm iyimserliğim bir gün içinde, eve yardım eden biri bana cinsel istismarda bulunduğu zaman yerle bir oldu. Başıma gelenleri kimseye söylemedim, yardım isteme cesaretim yoktu. Bu kişi evde çalıştığı sürece eve girmekten korkuyordum. Arkadaşlarım yanımdayken bile beni onlardan ayırdığını hissediyordum. Korkudan kendimi banyoya kilitliyor, eve diğer yetişkinlerin geldiğinden emin olana kadar da çıkmıyordum. Bu olay açığa çıktı ve beni istismar eden çalışan Hindistan’a geri gönderildi.

Yetişkinlerin çocuklara zarar vermek isteyeceğini hiç düşünmemiştim.

Ama çilem daha bitmemişti, aileme yakın olan farklı kişiler tarafından altı yıl daha cinsel istismara uğradım. Neden kurban olduğumu bilmiyordum. Utangaç bir kız olduğum için miydi? Ailemin varlıklı olmamasıyla bir ilgisi var mıydı? Kuzenlerimin tüm zorbalıkları beni zayıf ve çekingen biri mi yaptı? Yetişkinlerin çocuklara zarar vermek isteyeceğini hiç düşünmemiştim.

Lanetlenmiş olduğumu ve olanların tamamen benim hatam olduğunu düşündüm. Utandığım için ağzımı açıp hiçbir şey söyleyemedim. Ailem ne düşünürdü? İnkâr içinde yaşamaya başladım, kendimi başıma neler geldiğiyle ilgili düşünceleri aklımdan çıkarmaya zorlarsam istismarın duracağına ikna etmeye çalıştım. Ama ne kadar uğraşırsam uğraşayım, kendi suçlamalarımı susturmayı başaramadım. Tüm bu yaşananlarda kötü olanın kendim olduğunu sanıyordum. Suçlayıcı düşünceler hayatımın diğer alanlarına da sıçradı, hiçbir şeyi doğru yapamadım.

Yaşlandıkça, düşüncelerimi daha da bastırdım ve başıma gelenleri taciz olarak görmeyi reddettim. Hoşuma gittiği için miydi? Normale dönmek için istismarların tüm hatıralarını görmezden gelmeye çalıştım. Ancak yaşananların arka planda ne kadar hasar verdiğini bilmiyordum.

Sonunda bozuldum, kadınsı yanımdan nefret etmeye başladım. Erkek gibi oldum ve insanlara, özellikle de yakın akrabalarıma güvenemez oldum. Paranoyak ve daima savunmacı bir insan haline geldim.

Şimdi neredeyse kırk yaşındayım ama anılarım hala taze, hiçbir şeyi unutmadım.

Şimdi konuşacak kimsemin olmadığını görüyorum. Ailem bile yaşadığım istismarları öğrendikten sonra bana nasıl yardım edeceklerini bilmiyordu. Sessiz kaldılar, zamanın beni iyileştireceğini ya da en azından olanları unutturacağını düşündüler. Çaresizce, güvenebileceğim, benimle konuşacak, her ne olursa olsun benim hatam olmadığını söyleyecek ve bana yalnız olmadığımı söyleyecek bir arkadaş istedim. O arkadaşı hiç bulamadım.

Şimdi neredeyse kırk yaşındayım ama anılarım hala taze, hiçbir şeyi unutmadım. Yaşadığım her istismarı capcanlı bir şekilde hatırlıyorum. Bir anne olarak, çocuklarım okula gittiğinde veya oyun oynarlarken paranoyak oluyorum. Onlarla cinsel istismar hakkında konuştum ve onlara dikkatli olmayı öğrettim. Geriye dönüp baktığımda, eğer konuşsaydım, yardım isteseydim ve kendimi suçlamasaydım acımı dindirebilir ve normal, mutlu bir çocukluk geçirebilirdim diye düşünüyorum.

Eğer sen de cinsel istismara uğradıysan, lütfen benim yaptığım gibi sessiz kalma. Anıları ve acıyı gömmek sadece seni istismar edenlere daha fazla güç verir. Bununla tek başına yüzleşmek zorunda değilsin. Bütünlüğe dönüş yolculuğunda seni destekleyecek şefkatli dinleyicilerimiz sana yardımcı olmak istiyor, üstelik tamamen ücretsiz ve güvenilir. Aşağıdaki iletişim formunu doldurursan en kısa süre içinde mentorlarımızdan biri seninle irtibata geçecektir. Gerçek adını veya sahte bir ad kullanabilirsin, tamamen sana kalmış.