Son zamanlarda 13 yaşındaki oğluma bakıp, onun gerçekten ihtiyacı olan baba olup olmadığımı düşünüyorum. Onun nasıl birine dönüştüğünü gözden kaçırdığımdan ve ona en iyi nasıl destek olacağımı bilemediğimden korkuyorum.

Dört çocuk babası olarak, çocuklarımın hayatta başarılı olmasına yardım etmeyi çok istiyorum ama bunu gerçekte nasıl yapacağım konusunda sık sık güvensizlikler yaşıyorum.

Duygusal ihtiyaçlarını anlama ve onlara gereken desteği verme sorumluluğunun yükünü hissediyorum ama nereden başlayacağımı bile bilmiyorum. Ben babamla içten sohbetler ederek büyümedim, bu yüzden duygular pek de iyi konuşabildiğim bir dil değil.

Ve işin en suçlayıcı kısmı ne kadar pasif olduğum. Genellikle kendimi akışına bırakıyorum ve hayatın acımasız temposunun çocuklarımla kurabileceğim yakınlığın önüne geçmesine izin veriyorum.

Uzun bir iş gününün ardından bir ekranın karşısına geçip kaçmak ve çocuklarım yerine ona dikkatimi vermek çok kolay geliyor. Hiçbir önemi olmayan şeylerle ne kadar çok zaman kaybediyorum. Çocuklarımla aramda en ufak bir içten sohbet olmadan günler geçebiliyor. Onlarla konuştuğumda ise bu genellikle spor, video oyunları gibi konular hakkında oluyor; buna kalpten bir tanışma diyemem.

Her şeyin yolunda gideceğine inanarak sahte bir güvenlik duygusuna kapılmaktan korkuyorum. Ama içten içe aslında bir gün çocuklarımdan birinin büyük bir hata yaptığı veya ciddi şekilde yaralandığına dair o korkunç haberi almaktan ölesiye korkuyorum. Ve eğer bu olursa, ihmalkârlığım yüzünden kendimi yiyip bitireceğim çünkü belki de bu acıyı engelleyebilirdim.

Çocuklarımla aramızda en ufak bir içten sohbet olmadan günler geçiyor. Genellikle kendimi akışına bırakıyorum ve hayatın acımasız temposunun onlarla kurabileceğim yakınlığın önüne geçmesine izin veriyorum.

İşin tuhafı, aracıma düzenli bakım yaptırmaya özen gösteriyorum çünkü biliyorum ki yapmazsam ileride bana çok pahalıya patlayacak. Allah biliyor ya, çocuklarımı o aptal minivandan kat kat daha fazla seviyorum. Peki neden onlara karşı çok daha az tutarlıyım? Neden onları geliştirmek için zaman ayırma konusunda daha iyi olamıyorum?
Çocuklarım bana her şeyi anlatabilecek kadar güvende hissetmeliler ama öfkemin bu kapıyı kapattığından korkuyorum. Çok öfkelendiğim anlarda onlarla sert konuştuğumu fark ediyorum. Sonrasında hep bir pişmanlık duyuyorum ve özür dilemem gerekiyorsa diliyorum. Ama bana duydukları güveni yavaş yavaş zedelediğimden ve öfkemin, kendilerini açıp gerçekte neler olduğunu anlatma konusunda güvensiz hissetmelerine neden olduğundan endişeleniyorum.

İçimde bir çelişki var. Çocuklarımı tanımak, onların gerçekte kim olduklarını ve onları neyin motive ettiğini bilmek istiyorum. Onların hayatla başarılı bir şekilde yüzleşmelerine yardım etmeyi çok istiyorum ama ne yazık ki bu konuda hiç tutarlı değilim. Bu, her gün yüzleştiğim bir mesele.

Bilinçli bir baba olmak kolay değil. Siz de çocuklarınızdan uzaklaştığınızı hissediyor musunuz? Aşağıya adınızı ve iletişim bilgilerinizi bırakırsanız, ekibimizden biri hikayenizi dinlemek ve destek olmak için sizinle iletişime geçecektir.